78-ամյա Ռոբերտ Գրիգորյանը բռնի տեղահանվել է Ասկերանի շրջանից։ Iravaban.net-ի «Արցախ․ հայերի ցեղասպանություն 2023. վերապրածների պատմություններ» փաստագրական նախագծի շրջանակներում նա պատմել է, որ Ադրբեջանի հարձակման ժամանակ աշխատանք վայրում է եղել։
Երբ սկսվել է տարհանումը, նա իր տնից դուրս գալ չէր ցանկանում․ «Հա՛մ տղասա էնտեղ թաղված, հա՛մ կինս, հա՛մ մայրս։ Օզալ չըմ տուս կյամ։ Թոռնիկներս լաց են լյալ, դրա համար էլ եկալըմ»։
Նա գյուղից վերջինն է դուրս եկել։ Ընկերն ու թոռներն են համոզել, որ գա իրենց հետ։ Ասում է՝ Արցախից դուրս գալ չէր ուզում, որովհետև իր հայրենիքն այնտեղ է․ «Ինչի՞ պետքա դուրս գամ ես։ Պապերս, ապուպապերս էնտեղ են ապրել։ Ես ո՞նց կարող էի ամեն ինչ թողնել ու դուրս գալ։ Ես հետ գնալ ուզում եմ, բայց ոչ իրանց (ադրբեջանցիների-խմբ․) դրոշի տակ։ Պատմության ընթացքում Արցախը ենթարկվե՞լ ա Ադրբեջանին։ Ադրբեջանը նորա գոյություն ունեցալ։ Լենինի «պադարկանա» (Արցախը-խմբ․)»։
Ռոբերտ Գրիգորյանը հիշեցնում է․ Նախիջանում հիմա մի հայ չի ապրում․ «Նախիջևանին «ավտանոմիա» են տվել, որովհետև հայկական մասա եղել։ Բայց մի հատ հայ չկա Նախիջևանում։ Հիմա էլ Արցախնա նույն ձևի»։
Ճանապարհը բավականին դժվար է անցել, երեխաները շատ վախեցած էին․ «Երեխաների սրտները ճաքածա լյալ, ոչ թե վախեցած։ Մեկը դաժը հիվանդացալ էլա»։
Ռոբերտ Գրիգորյանը Արցախում է թողել ամեն ինչ․ «Տներն էլ եմ թողել, մեջի գույքերն էլ եմ թողել։ Մեքենաս էլ եմ թողել, որովհետև բենզին չկար։ Ինձ հետ բերել եմ սա (ցույց է տալիս իր հագուստը-խմբ․)»։
Արցախցուն համոզել են գալ իր մահացած որդու երեխաները։ Նա այլևս ոչ մի միջազգային կազմակերպության չի հավատում, գիտեին՝ 150 հազար մարդ չեն կարող 9 միլիոնի դեմ կանգնել։ Սակայն ոչ ոք ոչինչ չի արել․ «Ադրբեջանն իր նավթով, գազով սաղ Եվրոպան առալա»։
Նա նշում է, որ Հայաստանում իր հետագա կյանքը շատ դժվար է պատկերացնում․ «Որտեղ էլ ուզումա լինի, բայց առանց Արցախի շատ դժվար։ Դա ուժե կյանք չի, դժոխքա։ Ներողություն, թեկուզ Հայաստանում եմ, բայց ինձ համար դժոխքա»։
